Shakti Samuha; project waar ons sponsorgeld heen is

Ha allemaal,

Ons sponsorgeld is goed ontvangen bij Shakti Samuha, een anti trafficking (mensen handel) organisatie die is opgezet door slachtoffers van mensen handel. De organisatie streeft naar het voorkomen van de handel en helpt slachtoffers door het bieden van onderdak, bescherming en zorg. Ze proberen een veilige omgeving te creeëren voor de slachtoffers met vriendelijke mensen. Sinds 2004 zijn er ongeveer 500 meiden ondergebracht in de shelters van de organisatie.

"During their stay they receive basic needs-food, lodging, clothing; medical treatment; skill based training, psychosocial counseling, legal support and educational support. We also teach the women literacy and those who learn to read are then enrolled in a women’s school. So far more than 100 girls have found employment after receiving our aid. Shakti Samuha has been very successful in reintegrating girls and women into the urban environment."

Op dit moment leven er 13 survivors in de Safe home. Met onze donatie kan Shakti Samuha voor 15 dagen voedsel verzorgen voor de 13 vrouwen. Dit bedankje kreeg ik van de organisatie, dit geldt natuurlijk voor iedereen die zijn steentje bij heeft gedragen!

"Shakti Samuha is very much thankful to Aida Klein Breteler, as per knowing the fund crisis situation; she has shown kind interest to support the trafficking survivors as much as she could."

Ik wil ook Diede heel erg bedanken, zij heeft ervoor gezorgd dat het geld bij de goede mensen terecht kwam en voor alle communicatie tussen mij en de organisatie. Top!

Wil je meer lezen over de organisatie? Kijk dan zeker even op de website:http://shaktisamuha.org.np/

Even iets anders: na lekker plakken en knippen heb ik mijn fotoboek af, misschien vinden jullie het leuk om er een kijkje in te nemen? Dit is de link en hiermee kun je hem online bekijken.

http://onlinefotoalbum.hema.nl/onlinefotoalbum-bekijken/e6956edf-33c2-4068-85dc-cb2dc8d26b28

Liefs!

India - Delhi, Agra, Udaipur, Jaisalmer en Goa

Vanuit Dharamsala gaan we met een nachtbus terug naar Delhi. Een combinatie van verkeerd voedsel en wagenziekte zorgt ervoor dat twee anderen uit de groep en ik de hele weg (10 uur lang) moeten overgeven. De dag erna lig ik de hele dag op bed terwijl de anderen Delhi verkennen. Gelukkig voel ik me daarna al wat beter en de volgende dag zit ik weer gewoon in de trein naar de volgende bestemming: Agra.

We gaan naar de Taj Mahal. Het gevoel wat over me heen komt als ik die zie is bijna niet te beschijven. Op dat moment geloofde ik volgens mij niet eens dat ik echt aanwezig was. Het gebouw is zo prachtig, zo licht en met zo veel details. Je kan je verwonderen over elk stukje steen. Daarnaast heb je nog de tuinen, helemaal symetrisch, alsof de fontijnen in het midden een soort spiegel vormen. De Taj Mahal is gebouwd door een heerser van het Moslim rijk, Shan Jahan, als een laatste rustplaats voor zijn geliefde. Zij was gestorven in het kraambed. Hun liefdesverhaal staat in het marmer van de Taj Mahal gegrafeerd. Tegenover de witte Taj Mahal wilde Shan Jahan een zwarte Taj Mahal laten bouwen voor zichzelf, helaas was het geld op dus deze staat het er nu nog steeds niet. Wel is er een begin gemaakt met de symetrische tuinen, daardoor kan je zien waar de zwarte Taj Mahal had moeten staan. Het is echt heel indrukwekkend om dit allemaal te zien en te weten, als je de kans krijgt om er heen te gaan; doen!

Vanuit Agra nemen we een nachttrein naar Udaipur. Hier hebben we eindelijk vrije tijd en kunnen we een beetje bijkomen van de hele trip. Udaipur is een prachtige stad, met twee grote meren en drie mooie paleizen; voor de zomer, winter en het regenseizoen is er één paleis. In het City Palace (winter) zijn de doorgangen smal en laag, eerst lijkt het alsof de mensen gewoon heel klein zijn maar dat is niet de reden, het blijkt heel tactisch te zijn gedaan. Wanneer er vijanden het paleis binnen zouden vallen moesten ze bukken om door de doorgang te gaan, aan de andere kant van de muur stond dan een soldaat klaar om zijn hoofd af te hakken. De gangen waren zo smal zodat ze niet met veel tegelijk konden rennen. In het huis waar we slapen hebben we een heerlijk dakterras waar we veel zitten om te lezen, te zonnen of onze kleren te wassen. De groep gaat hier een paar middagen en ochtenden naar een vrijwilligersproject, ik heb besloten niet mee te gaan omdat ik na Nepal anders denk over vrijwilligerswerk.

Na vijf dagen daar gaan we naar de woestijn, Marcella en ik gaan een dag later dan de rest omdat ze ziek was geweest. We gaan alweer met een nachtbus, gelukkig kan je in deze liggen en zijn de wegen een stuk beter dan in het Noorden. Jaisalmer, een stad in de woestijn is enorm mooi en het is er heel warm! Dit is echt even wennen maar liever heet dan koud. Die middag gaan we op een jeep en camel safari de woestijn in om daar te overnachten. De camelride was enorm tof, een gevoel van vrijheid en rust neemt alles in jezelf over. Er is niks om je heen, behalve zand, kamelen, wind en zon. Dan kom je aan bij het 'kamp', dat bestaat uit een kampvuur en een paar matrassen. Na een biertje, wat te eten, een paar liedjes bij het kampvuur, de zonsondergang en onder enorm veel sterren gaan we slapen. De volgende dag ben ik al vroeg op en kan ik de zonsopgang bekijken vanuit mijn slaapzak. De terugrit op de kameel is een uitdaging, in plaats van dat iemand mijn kameel vast houd is het de bedoeling dat ik hem zelf ga rijden. In het begin doe ik niks maar dan raken we, er zit nog één kameel met een mevrouw aan mij vast, achter. Ik probeer wat dingetjes uit want ik heb geen idee hoe je een kameel in zn vooruit kan zetten, stiekem ben ik bang dat als ik iets probeer dat ie gaat liggen. Op een gegeven moment ga ik maar gewoon 'paard rijden', dat helpt en binnen een paar minuten zijn we weer bij de groep. De vrouw achter mij is duidelijk opgelucht, ze had het er al over of we genoeg water bij ons hadden voor als we verdwaald zouden raken. S'avonds nemen we dezelfde nachtbus terug naar Udaipur. Volgens het programma zouden we nu twee nachten achter elkaar in de bus zitten (in totaal bijna 25 uur!!!!), dit zagen Marcella, Sigrid, Manon en ik echt niet zitten. Wij hebben het vliegtuig genomen en binnen 7 uur waren we op onze bestemming, in Goa.

In Goa was er voor de hele week een vrijwilligersproject gepland, daarom had ik besloten om samen met Marcella lekker in een hotelletje aan zee te gaan zitten om van het leven te genieten. Helaas was dit van korte duur omdat Marcella ziek werd en ze direct werd opgenomen in het ziekenhuis. In het begin ging ik van het ziekenhuis, naar het hotel, naar het strand om savonds weer terug te gaan naar het ziekenhuis om bij Marcella te slapen. Ik besluitt om toch mee te gaan naar het vrijwilligersproject, omdat de hele dag alleen vertoeven me toch niet echt bevalt. Vanaf dan vliegt de tijd, in de ochtend ga ik met de groep mee om een lokaal te schilderen in een kleine school. Smiddags ga ik vaak naar het strand of even langs Marcella. Op donderdag rond drie uur smiddadgs krijg ik een berichtje van Marcella dat ze het ziekenhuis uit mag, feest! Ze komt naar mijn hotel in Calangute en dan gaan we meteen op het strand liggen, lekker uiteten en de volgende dag precies hetzelfde! Heerlijk. S'avonds vliegt Marcella terug naar Nederland en ga ik terug naar mijn hotel. Mijn laatste dag ben ik lekker op het strand tot ik richting huis ga. Er blijkt een ander meisje van het vrijwilligerswerk dezelfde vlucht naar Mumbai te hebben, kunnen we gezellig samen.

Als ik aankom op Mumbai staat mijn lieve India familie me op te wachten, ze nemen me mee voor het avondeten en met een volle buik wordt ik weer op het vliegveld afgeleverd. Wat ben ik ontzettend dankbaar voor deze lieve familie, als ik met ze op straat loop voel ik me enorm trots; dit zijn mijn mensen.

India - Shimla en Dharamsala

Vanochtend ben ik aangekomen op Brussel, daar wil ik het alleen nu nog niet over hebben. Ik vertel jullie eerst graag meer over India; een land van extremen.

In deze blog zal ik jullie vertellen over het eerste deel van de roadtrip, toen het nog enorm koud was!

Op 1 maart ben ik van Kathmandu naar Delhi gevlogen. Daar vind ik, na wat misverstanden, de coördinator op het vliegveld. Samen rijden we naar het hotel waar de rest van de groep op dat moment is. Onderweg zien we veel ongelukken en zelfs een auto schuin op de afscheiding tussen de wegen staan, het is namelijk erg regenachtig en mistig die avond. Als ik aankom is het al laat en gaan we, na iedereen uit de groep ontmoet te hebben, naar bed. Veel tijd om te wennen aan de nieuwe omgeving hebben we niet aangezien we vroeg in de ochtend de bus nemen naar het Noorden. Dit gaat niet helemaal als gepland. Na een uur rijden staan we vijf uur lang stil langs de weg, wat er mis is blijft voor mij onduidelijk (misschien komt dat ook omdat ik geen verstand heb van auto's en bussen). De chauffeur besluit de verloren tijd in te halen door als een malle te gaan rijden door de bergen, dit resulteert in meerdere kotsende mensen in de bus. We komen s ‘avonds laat aan in een enorm koud Shimla. Dit was de stad waar de Britten hun zomers door brachten toen India hun kolonie was; de rest van India was immers te heet. Helaas zijn wij er aan het einde van de winter en is het daarom nog ontzettend koud. Nadat we een vieze rare pizza hebben gegeten trek ik al mijn dikke kleren aan en kruip ik in een slaapzak en onder twee dikke dekens om het warm te krijgen. De twee dagen erop gaan we wandelen door de bergen. Dag één verloopt prima, we dalen een halve dag en nemen de bus naar het huis waar we die nacht gaan slapen. Er wordt met liefde voor ons gekookt in een typisch Indische keuken. Dag twee is een ware uitdaging, de bedoeling is dat we naar de top van een mega hoge berg gaan klimmen. De eerste twee uur lopen we lekker in het zonnetje, daarna begint de sneeuw.Wanneer we met z’n zessen in de sneeuw ploeteren zijn er al drie meiden afgehaakt en die wachten op ons op een zonnige plek op de route. Naast dat de wandeltocht enorm mooi is, is het ook heel zwaar en koud doordat onze schoenen totaal zijn doorweekt. Na twee uur klimmend en schuivend door de sneeuw, over omgevallen bomen heen, onder omgevallen bomen door hebben Riddhi, Annali en ik er nogal genoeg van. Het is ondertussen al best bewolkt dus het uitzicht op de top zal niet enorm goed zijn, de sneeuw zou dat laatste stuk verdubbelen en daarmee de gevaren. We besluiten om niet verder te gaan. Ik verwacht dat we met z’n alle teruggaan maar tot mijn verbazing zegt hij dat we dan moeten wachten en klimmen de andere drie verder naar de top. In het begin denk ik er niet zo overna maar zodra ze weg zijn begint het tot ons door te dringen dat dit geen handig idee was. We hebben geen eten en bijna geen water meer, onze schoenen en sokken zijn doorweekt en we hebben geen droge plek om op te zitten behalve onze regenjas. Op een gegeven moment zijn we in lichte paniek omdat Annali haar hand niet meer voelt. We proberen de coördinator te bereiken maar dat lukt niet, zijn batterij is leeg. We warmen haar op met handschoenen en sjaals en houden het de twee uur vol tot ze terug zijn. Dan moeten we nog twee uur dalen door de sneeuw, ondertussen zien we voetafdrukken van een sneeuwluipaard. Dat is erg vet maar ook best een beetje spannend. Wanneer we de plek vinden waar de anderen zouden wachten, zijn ze er niet meer. Gelukkig hebben ze een briefje achter gelaten en vinden we ze al gauw als we helemaal afdalen.

Vanaf het huis van de host-family gaan we in twee taxi’s terug naar het hotel in Shimla. Alsof we nog niet genoeg sneeuw hebben gehad komt het met bakken naar beneden wanneer terug rijden. In een bocht moet de eerste taxi afremmen voor een tegenliggende auto waardoor de taxi begint te schuiven, de coördinator springt uit de auto om stenen achter de wielen te leggen zodat hij niet richting de afgrond glijdt. Vervolgens moeten we met z’n alle de taxi vooruit duwen tot dat hij weer grip heeft op de weg. Ik zit in de tweede taxi en wanneer wij beginnen met rijden pak ik mijn paspoort uit mijn tasje en houd deze tegen mijn borst met het idee dat ik dan makkelijk te identificeren ben als het misgaat. Gelukkig kan ik mijn paspoort al gauw weer wegstoppen omdat het sneeuwen ophoudt. Die avond rusten we lekker uit en doen we niks behalve dat we een plek zoeken om te eten. Die dag erna lopen we naar de Monkey Temple, een flinke klim waarbij onze spierpijn even om de hoek komt kijken. Zoals de naam al verklapt zijn er veel apen bij de tempel. Ik ben al de hele tijd bang voor de apen omdat ze rabiës (hondsdolheid) kunnen hebben, dit kunnen ze overbrengen door te bijten of te krabben. We maken hier veel grapjes over tot er ineens een enorme aap op me af komt. Hij pakt mijn vest vast die ik om mijn middel heb geknoopt. Op dat moment weet ik me echt geen raad en ga ik stil staan en schreeuw om hulp. De coördinator zegt dat ik moet doorlopen en dat de aap alleen checkt of ik eten in mijn vest heb zitten. De aap geeft echter niet op en volgt me terwijl hij nog steeds aan mijn vest trekt. Na ongeveer twee meter pakt de coördinator een steen van de grond om die naar de aap te gooien zodat hij los laat, zodra de aap dit in de gaten heeft laat hij me los en rent hij weg. Ik denk dat ik zeker nog een uur heb staan trillen van de angst. Gelukkig hebben ze me sinds toen met rust gelaten.

In de middag hebben we vrije tijd en struinen we een beetje over de markt en langs de winkels. Dan vertrekken we uit Shimla om naar Dharamsala te gaan, dit ligt nog iets noordelijker maar gelukkig is het daar iets warmer. Daar vieren we het Holi festival, het festival van de liefde. We kopen allemaal verschillende kleuren poeder en geven iedereen een zegen door of een stip op het voorhoofd van iemand te drukken met de poeder. Ik heb zelfs een koe een mooie roze stip op haar hoofd gegeven. Ik denk dat dit een enorm belangrijke dag is, er is zoveel meer contact tussen mensen op een liefdevolle manier. De grenzen van nationaliteit en zelfs van religie, vallen weg, er waren ook boeddhisten die meededen aan dit hindoeïstische festival. Ik denk dat dit mogelijk is omdat de religies elkaar in hun waarde laten en in harmonie naast/met elkaar leven. Wat kunnen wij hier in het Westen veel van leren.

Liefs!

Nepal

Ha lieve mensen,

Jeetje, nu pas neem ik de tijd en heb ik genoeg rust in mijn hoofd om te schrijven. De drie weken in Nepal zijn omgevlogen. Ik heb een goede tijd gehad maar nu doe ik eigenlijk pas waar ik me echt goed bij voel.

De eerste week heb ik een oriëntatieweek gehad. Er was een erg druk programma, bedoeld om ons te laten wennen aan de Nepalese cultuur en manier van leven. Dit was voor mij erg fijn; in het begin voelde het nog niet goed om alleen over straat te lopen of de local bus te nemen. Na deze week, waarin je dit samen met een groepje doet, wordt dit normaler en dus toegankelijker. Daarnaast kregen we Nepalese les en een Nepalese naam. Vanaf toen heette ik Amrita, erg leuk want elke Nepalees die je leert kennen staat verbaasd dat je een Nepalese naam hebt. Ik ga verder niet veel meer over deze eerste week vertellen, er waren zoveel indrukken dat ik het niet eens allemaal meer weet.

In de tweede week begon het vrijwilligerswerk. Ik ben in de oriëntatieweek al gewisseld van project. Eerst zou ik naar een Children's Home gaan en daar verblijven als enige vrijwilliger, maar dit sprak me niet zo aan. Liever bleef ik in het huis van Rajesh, de eigenaar van de Green Lion, waar veel andere vrijwilligers ook verbleven. De Green Lion is de partnerorganisatie van Travel Active, de organisatie via wie ik het vrijwilligerswerk heb geboekt. Ik heb ervoor gekozen om te gaan lesgeven op een kleine school, dit deed ik de eerste week samen met Gijs. We hebben de kids voornamelijk iets over Aardrijkskunde en Human Rights geleerd. Vooral dat laatste was erg interessant, de manager vertelde dat ze daar nog nooit iets over hadden gehoord. Eigenlijk wilde ze het liefst buiten spelen, wat betekende dat Gijs bezweet terug kwam van het voetballen en ik me in alle bochten had gewringt om een hoela hoep rondjes te laten draaien om mij heen. Elke dag probeerde de manager van de school een praatje te maken over sponsoring en over zijn goede bedoelingen voor de school. Wij kapten dat altijd zo snel mogelijk af om les te gaan geven of om op pad te gaan.We werkte van 09.00 tot 12.15 en de rest van de dag hadden we vrije tijd om leuke dingen te doen. Daar hebben we goed gebruik van gemaakt en hebben veel van de Kathmandu Valley gezien.

De tweede week was ik samen met Kelly, een chinees meisje. Op maandag werden we gevraagd even te komen praten met de manager en werd ons verteld dat we nu nog maar van 09.00 tot 11.00 mochten lesgeven, ' omdat we op deze manier meer van Nepal konden zien'. Het kwam erop neer dat de leraren werden betaald terwijl wij lesgaven, dat was natuurlijk niet de bedoeling. Wanneer wij om 09.00 aankwamen op school mochten we aangeven welke klas we les wilde geven en konden daar dan naartoe lopen. De leraar/lerares die op dat moment in die klas aan het lesgeven was ging dan meteen zitten en deed het hele uur niets.
Daarnaast vroeg hij nog eens naar het geld en vertelde hij wat de school allemaal nodig had volgens hem. Kelly en ik hadden het erover dat we niet zeker wisten of dit geld ten goede zou komen van de kinderen. We voelden ons meer gewild om ons geld dan om het lesgeven. Ook vroegen we ons af waarom we zo veel geld voor het vrijwilligerswerk habben betaald om vervolgens twee uur bezig te zijn. Het kwam er nu op neer dat we elke dag geld gingen uitgeven om dingen te gaan bekijken zodat we niet de hele dag thuis zaten. Dit voelde erg dubbel.

In de middag gingen we met Aurelie naar haar project, een Children's Home. Hier werd onze hulp met beide armen ontvangen. Het was daar ontzettend vies, er was niet genoeg water om kleren te wassen dus laat staan om het huis schoon te maken. Daarnaast waren er 22 kinderen en maar 9 bedden, de rest van de kinderen sliepen op de grond of bij de moeder in bed. We hebben alle kleren opgevouwen en de kinderen geholpen met hun huiswerk. De volgende ochtend kwamen we terug om met bijna alle vrijwilligers uit ons huis de Children Home te gaan schoonmaken. Helaas kwamen we erachter dat alle opgevouwen kleren weer over hoop waren gehaald. Het huis schoonmaken leek ook een onbegonnen zaak, het zou toch niet bijgehouden worden en binnen de kortste keren dus weer een zooitje zijn. Uiteindelijk is er kei hard gewerkt om het enigzins schoner te krijgen, ik moest toen weer lesgeven. Smiddags stuitte ik op een ander probleem, namelijk de hechting van de kinderen. Op de training van de stichting Muses werden we er al voor gewaarschuwd. Er was één nieuw jongentje, van een jaar of vijf gok ik. Hij gedroeg zich als een beest, kroop op de grond, gooide met spullen en slaakte wazige kreten uit. Aurelie en ik werden er in eerste instantie een beetje bang van. Toen ik me dat realiseerde ben ik gaan proberen om hem net als alle andere kinderen te gaan behandelen in plaats van hem een beetje ontlopen. Vanaf toen kroop hij telkens op mijn schoot of pakte hij mijn hand vast. Hij leek totaal veranderd in twee dagen. Mijn indruk was alsof hij zich ineens 'gezien' voelde en zich daardoor durfde open te stellen voor me, ontzettend mooi. Het probleem was dat ik weer weg zou gaan en dat hij dan weer in hetzelfde schuitje zou zitten. Mijn hart brak, ik heb die dag besloten om niet meer terug te gaan zodat zijn hechting aan mij (en andersom) beperkt zou blijven. Hoewel ik wel doorhad dat dit weeshuis hulp nodig had heeft het hechtingsprobleemer uiteindelijk voor gezorgt dat ik er niet langer kon werken. Zij hebben dan wel hulp nodig, maar volgens mij zijn tijdelijke vrijwilligers niet de goede manier.

Die dag, dinsdag, heb ik besloten dat ik die week nog zou afmaken en mijn laatste week lekker mijn eigen ding te gaan doen. Op vrijdag ben ik met Diede naar Chitwan gegaan, dat is het national park van Nepal. Ontzettend vet, we hebben gekanoët, een jungle safari gedaan en vooral ontzettend genoten. Op de safari hebben we twee neushoorns gezien, één beer, heel veel apen, herten en krokodillen. Heel vet! En wat hebben we genoten van de frisse lucht en de geur van bomen en gras. De lucht in Kathmandu is als vergif. Er is ontzettend veel smog, stof en elke avond wordt het afval (inclusief plastic) massaal verbrand langs de weg.
Op zondag ben ik in de bus gestapt naar Pokhara, een heel relaxt stadje aan een groot meer. Diede ging terug naar Kathmandu. Ik had het geluk dat een Frans meisje uit hetzelfde hostel dezelfde bus nam. Nu ben ik echt alleen aan het reizen en het is top. Het voelt alsof er een last van mijn schouders is gevallen, ik doe niks meer tegen mijn zin in. Pokhara is zo relaxt, mooi en rustiger dan Kathmandu; top. Vandaag heb ik samen met Laurie, het meisje uit Frankrijk, gechillt, morgen gaan we voor een hele dag een boot huren en overmorgen ga ik paragliden (ja echt). Waarschijnlijk neem ik vrijdag de bus terug naar Kathmandu om daar nog twee nachtjes in Thamel te slapen. Daar zie ik Diede en Philip (Zweedse jongen die ook vrijwilligerswerk doet) ook nog. Aanstaande zondag vlieg ik alweer naar Delhi om te beginnen aan de roadtrip, wat gaat de tijd toch snel.

Al met al heb ik deze maand ontzettend veel geleerd en weet ik in ieder geval zeker dat ik nooit meer op deze manier vrijwilligerswerk ga doen. Er zijn heel veel mensen die zich wel nuttig voelen en deze problemen niet ervaren dus het geldt natuurlijk niet voor elk vrijwilligerswerk of voor ieder individu.

Misschien vragen jullie je af wat ik nu met het sponsorgeld ga doen wat ik heb gekregen. Ik ben van plan om het te storten naar het project waar Diede werkt. Dit is een vrouwenopvangcentrum voor vrouwen en kinderen die mishandeld worden of slachtoffer zijn van mensenhandel. Ik zal later nog vertellen waar het geld precies voor gebruikt gaat worden maar ik weet zeker dat het bij dit project goed terecht komt. Voor mij is dat laatste het belangrijkst, dat het geld ten goede wordt gebruikt voor mensen in Nepal die het kunnen gebruiken. Hopelijk zijn jullie het daarin met mij eens!

Lieve, relaxte groetjes vanuit Pokhara

PS Kim, je had gelijk. Dit is de beste plek in Nepal. Ik wil hier eigenlijk de komende tijd niet meer weg.

PPS De stroom is weer eens uitgevallen waardoor de WiFi het ook niet meer doet, de blog zal dus nog eventjes moeten wachten. Er is hier maar een paar uur per dag stroom dus je moet maar net geluk hebben. Nu ga ik lekker in mijn hangmat liggen voor mijn hutje, TOP!

Mumbai

Ha lieve mensen,

Pas twee dagen in Mumbai en het voelt alsof ik er al een week ben. Ik ben bij de familie waar ik twee jaar geleden met de uitwisseling was. Net als toen krijg ik ontzettend veel te zien en scheuren we de hele dag de stad door. Nu zeg ik wel scheuren maar ongeveer de helft van de tijd staan we in de file, wat een totale chaos. Al vind ik het heerlijk, een beetje met de wind door je haren naar buiten kijken, want oh, wat is er veel te zien! Mumbai is een stad van extremen. De torenhoge moderne Finance gebouwen staan scherp in contrast met de mensen die op straat leven. Het verschil in rijkdom is enorm groot.

Naast het uiterlijk van Mumbai zie, proef en leer ik ook veel van de cultuur. Het eten is heerlijk en honger dat kent mijn uitwisselingsfamilie niet. Bij het ontbijt, de lunch en het diner wordt er aan de lopende band gevraagd of ik nog iets wil eten, iets van dit of dat wil proeven, een cola wil misschien of gewoon nog wat water. Ik eet tot ik niet meer kan en zelfs dan voel ik me een beetje opgelaten als ik zeg dat ik echt niets meer hoef.

Met de tweeling, de uitwisselingspartners van Kyra en mij, praat ik over veel dingen. Gisteravond kwamen er twee Indiase jongens naar mij toe om te vragen waar ik vandaan kwam. Zodra ze hoorden dat ik uit Nederland kom begonnen ze te vertellen over hun trip naar Amsterdam. Ze hadden enorm lol gehad, vanwege de drugs.. Ik vertel ze dat er naast de drugs ontzettend veel leuks te doen is in Amsterdam maar dat willen ze niet eens weten. De meiden hier gebruiken geen drugs, alcohol of tabak. Hun ouders hebben dit ook nog nooit aangeraakt dus zij willen dit voorbeeld graag opvolgen. Toen zij in Nederland waren vonden zij het raar om jongeren dit wel te zien gebruiken.
We hebben het ook over het huwelijk. Een vriendinnetje van hun is vorige maand, op 18-jarige leeftijd, getrouwd. Ze is Moslim en hoort daarom vroeg te trouwen. Ik vraag of zij ook vroeg moeten trouwen, dat is niet zo. Zij zullen ongeveer op hun 25e trouwen. Ik ben ook benieuwd of zij zelf mogen kiezen met wie ze willen trouwen. 'Dat hangt er vanaf' zeggen ze. De ouders zullen daarover beslissen, wanneer zij het niet met de relatie eens zijn zal het huwelijk niet doorgaan en zullen de ouders een geschikte partner kiezen. Of ze dat erg vinden? 'Dat hangt er vanaf' is opnieuw het antwoord, het is duidelijk dat ze uit respect voor hun cultuur en ouders geen kritiek zullen hebben op dit fenomeen. Daarnaast vertelt de moeder me dat de man na het huwelijk de voornaam van de vrouw mag veranderen, dat is bij haar ook gebeurt. Ik probeer zonder te oordeel te luisteren maar vind het toch raar om te horen.

Gisteravond gingen we met de auto naar de kust, de jongen (hij deed ook mee aan de uitwisseling) die achter het stuur zat heeft zijn rijbewijs gekocht. Twee jaar geleden vond ik het reuze eng om bij hem in de auto te zitten maar nu gaf ik me eraan over, hij reed prima in hoeverre dat lukt in Mumbai. De meiden hebben sinds een maand ook een 'Learner' rijbewijs, dit betekent dat zij mogen rijden als er een ervaren persoon naast zit. Dit rijbewijs krijg je wanneer je op een scooter een 8tje kan rijden op een oefenterrein, ik vraag me af wat het rijden op een scooter te maken heeft met autorijden.. Zij vinden het ook wel apart dat ze nu mogen rijden terwijl ze nog nooit achter het stuur hebben gezeten. Dat vind ik fijn om te horen. Gelukkig proberen ze het niet uit terwijl ik achterin zit, haha.

Doordat ik nu alleen ben met de meiden, zonder medestudenten of leraren, zit ik volledig tussen de Indiers. Ik ontmoet alle vrienden en leraren. Vaak rijdt een van de vrienden en gaat het volume van de muziek op z'n hardst. Ontzettend vet, ze rijden kei hard met de ramen open en de muziek aan. Ik kan dan alleen maar lachen en genieten. Toen we naar de kust reden en daar over langs de zee hadden gelopen was de auto ingeparkeerd door een TukTuk, de eigenaar was nergens te bekennen dus hebben we hem even aan de kant gezet, natuurlijk heb ik er ook even ingezeten.

Net werd ik geroepen door een van de meiden omdat er een parade van homo's door de straat kwam. Zij streven naar gelijkheid. Er liepen ontzettend veel mensen mee, er werd muziek gemaakt, gedanst en er werden doeken en kunstwerken met regenboog kleuren vastgehouden. Homo zijn is legaal maar het huwelijk nog niet, nu streven ze in eerste instantie naar gelijkheid maar ik kan me voorstellen dat het homohuwelijk ook een dingentje is.

Vanavond is alweer mijn laatste avond hier bij de familie, helaas. Al heb ik echt fijne dagen gehad en is het fijn om mijn reis te beginnen in een veilige thuishaven. Morgen vlieg ik naar Kathmandu, ik ben benieuwd hoe het daar is. In ieder geval bijna 20 graden kouder dan hier, helaas!

Liefs!

Sponsors: bedankt!

Wauw, bijna 300 euro aan sponsorgeld gekregen! Ik wil iedereen die mij heeft geholpen héél erg bedanken, ontzettend lief. Ik ga het zeker goed besteden en ik zal jullie op de hoogte houden waaraan!

Het eerste geld is uitgegeven aan de spulletjes die ik al had gekocht, aankomende week gaat het op de post naar Nepal. Vanuit daar ga ik kijken wat het weeshuis nodig heeft en waar ik ons geld dus het best aan kan besteden.

Liefs!

Het is bijna zover!

Lieve vrienden!

Spannend, over een week zit ik in het vliegtuig naar India.

De laatste dingen ben ik aan het kopen, de afspraakjes om afscheid te nemen van vrienden staan gepland en mijn zenuwen beginnen goed vorm te krijgen. Want ja, reizen is toch spannender als ik had verwacht.
Tegenwoordig gaan veel jongeren in een tussenjaar naar Azië, (Zuid-) Amerika en naar Afrika. Telkens weer zag ik alleen het ideaal plaatje waarin zij ervaringen opdoen voor het leven, nieuwe vrienden maken, in de zon zitten en leuke dingen doen. Wat ik vergat is dat je vrienden, familie en in mijn geval de liefste puppy op de wereld achterlaat in Nederland. Dagen waarop ik me minder voel en misschien verdriet of heimwee heb zullen er dus ook zijn.

In een training voor vrijwilligers van de stichting Muses heb ik mijn eigen 'stoplicht' gemaakt. Daarin schrijf je op hoe jij je voelt als je in jouw groene, oranje of rode fase zit. Vervolgens bedenk je voor jezelf wat jij nodig hebt om van rood naar oranje en van oranje naar groen te komen. Dit kan ik gebruiken op dagen waar het even niet wil.

Ook tref ik de laatste voorbereidingen voor het werk in het weeshuis. Samen met Sophie heb ik alle frisdrankpakken gesneden en netjes verpakt. Ik heb een aftelkalender gemaakt zodat de kinderen duidelijk kunnen zien wanneer ik kom en weer ga. Dit is belangrijk zodat ze zich niet aan mij gaan hechten en geen verdriet zullen hebben als ik weg ga, ook dit heb ik geleerd op de vrijwilligerstraining van Muses.

Nu de reis steeds dichter bij komt wil ik ook graag vertrekken! Ik heb er, naast de gezonde spanning, echt enorm veel zin in.

Lieve groetjes!

Wil jij mijn activiteiten sponsoren?

Lieve vrienden, vriendinnen en familie,