Ha lieve mensen,

Jeetje, nu pas neem ik de tijd en heb ik genoeg rust in mijn hoofd om te schrijven. De drie weken in Nepal zijn omgevlogen. Ik heb een goede tijd gehad maar nu doe ik eigenlijk pas waar ik me echt goed bij voel.

De eerste week heb ik een oriëntatieweek gehad. Er was een erg druk programma, bedoeld om ons te laten wennen aan de Nepalese cultuur en manier van leven. Dit was voor mij erg fijn; in het begin voelde het nog niet goed om alleen over straat te lopen of de local bus te nemen. Na deze week, waarin je dit samen met een groepje doet, wordt dit normaler en dus toegankelijker. Daarnaast kregen we Nepalese les en een Nepalese naam. Vanaf toen heette ik Amrita, erg leuk want elke Nepalees die je leert kennen staat verbaasd dat je een Nepalese naam hebt. Ik ga verder niet veel meer over deze eerste week vertellen, er waren zoveel indrukken dat ik het niet eens allemaal meer weet.

In de tweede week begon het vrijwilligerswerk. Ik ben in de oriëntatieweek al gewisseld van project. Eerst zou ik naar een Children's Home gaan en daar verblijven als enige vrijwilliger, maar dit sprak me niet zo aan. Liever bleef ik in het huis van Rajesh, de eigenaar van de Green Lion, waar veel andere vrijwilligers ook verbleven. De Green Lion is de partnerorganisatie van Travel Active, de organisatie via wie ik het vrijwilligerswerk heb geboekt. Ik heb ervoor gekozen om te gaan lesgeven op een kleine school, dit deed ik de eerste week samen met Gijs. We hebben de kids voornamelijk iets over Aardrijkskunde en Human Rights geleerd. Vooral dat laatste was erg interessant, de manager vertelde dat ze daar nog nooit iets over hadden gehoord. Eigenlijk wilde ze het liefst buiten spelen, wat betekende dat Gijs bezweet terug kwam van het voetballen en ik me in alle bochten had gewringt om een hoela hoep rondjes te laten draaien om mij heen. Elke dag probeerde de manager van de school een praatje te maken over sponsoring en over zijn goede bedoelingen voor de school. Wij kapten dat altijd zo snel mogelijk af om les te gaan geven of om op pad te gaan.We werkte van 09.00 tot 12.15 en de rest van de dag hadden we vrije tijd om leuke dingen te doen. Daar hebben we goed gebruik van gemaakt en hebben veel van de Kathmandu Valley gezien.

De tweede week was ik samen met Kelly, een chinees meisje. Op maandag werden we gevraagd even te komen praten met de manager en werd ons verteld dat we nu nog maar van 09.00 tot 11.00 mochten lesgeven, ' omdat we op deze manier meer van Nepal konden zien'. Het kwam erop neer dat de leraren werden betaald terwijl wij lesgaven, dat was natuurlijk niet de bedoeling. Wanneer wij om 09.00 aankwamen op school mochten we aangeven welke klas we les wilde geven en konden daar dan naartoe lopen. De leraar/lerares die op dat moment in die klas aan het lesgeven was ging dan meteen zitten en deed het hele uur niets.
Daarnaast vroeg hij nog eens naar het geld en vertelde hij wat de school allemaal nodig had volgens hem. Kelly en ik hadden het erover dat we niet zeker wisten of dit geld ten goede zou komen van de kinderen. We voelden ons meer gewild om ons geld dan om het lesgeven. Ook vroegen we ons af waarom we zo veel geld voor het vrijwilligerswerk habben betaald om vervolgens twee uur bezig te zijn. Het kwam er nu op neer dat we elke dag geld gingen uitgeven om dingen te gaan bekijken zodat we niet de hele dag thuis zaten. Dit voelde erg dubbel.

In de middag gingen we met Aurelie naar haar project, een Children's Home. Hier werd onze hulp met beide armen ontvangen. Het was daar ontzettend vies, er was niet genoeg water om kleren te wassen dus laat staan om het huis schoon te maken. Daarnaast waren er 22 kinderen en maar 9 bedden, de rest van de kinderen sliepen op de grond of bij de moeder in bed. We hebben alle kleren opgevouwen en de kinderen geholpen met hun huiswerk. De volgende ochtend kwamen we terug om met bijna alle vrijwilligers uit ons huis de Children Home te gaan schoonmaken. Helaas kwamen we erachter dat alle opgevouwen kleren weer over hoop waren gehaald. Het huis schoonmaken leek ook een onbegonnen zaak, het zou toch niet bijgehouden worden en binnen de kortste keren dus weer een zooitje zijn. Uiteindelijk is er kei hard gewerkt om het enigzins schoner te krijgen, ik moest toen weer lesgeven. Smiddags stuitte ik op een ander probleem, namelijk de hechting van de kinderen. Op de training van de stichting Muses werden we er al voor gewaarschuwd. Er was één nieuw jongentje, van een jaar of vijf gok ik. Hij gedroeg zich als een beest, kroop op de grond, gooide met spullen en slaakte wazige kreten uit. Aurelie en ik werden er in eerste instantie een beetje bang van. Toen ik me dat realiseerde ben ik gaan proberen om hem net als alle andere kinderen te gaan behandelen in plaats van hem een beetje ontlopen. Vanaf toen kroop hij telkens op mijn schoot of pakte hij mijn hand vast. Hij leek totaal veranderd in twee dagen. Mijn indruk was alsof hij zich ineens 'gezien' voelde en zich daardoor durfde open te stellen voor me, ontzettend mooi. Het probleem was dat ik weer weg zou gaan en dat hij dan weer in hetzelfde schuitje zou zitten. Mijn hart brak, ik heb die dag besloten om niet meer terug te gaan zodat zijn hechting aan mij (en andersom) beperkt zou blijven. Hoewel ik wel doorhad dat dit weeshuis hulp nodig had heeft het hechtingsprobleemer uiteindelijk voor gezorgt dat ik er niet langer kon werken. Zij hebben dan wel hulp nodig, maar volgens mij zijn tijdelijke vrijwilligers niet de goede manier.

Die dag, dinsdag, heb ik besloten dat ik die week nog zou afmaken en mijn laatste week lekker mijn eigen ding te gaan doen. Op vrijdag ben ik met Diede naar Chitwan gegaan, dat is het national park van Nepal. Ontzettend vet, we hebben gekanoët, een jungle safari gedaan en vooral ontzettend genoten. Op de safari hebben we twee neushoorns gezien, één beer, heel veel apen, herten en krokodillen. Heel vet! En wat hebben we genoten van de frisse lucht en de geur van bomen en gras. De lucht in Kathmandu is als vergif. Er is ontzettend veel smog, stof en elke avond wordt het afval (inclusief plastic) massaal verbrand langs de weg.
Op zondag ben ik in de bus gestapt naar Pokhara, een heel relaxt stadje aan een groot meer. Diede ging terug naar Kathmandu. Ik had het geluk dat een Frans meisje uit hetzelfde hostel dezelfde bus nam. Nu ben ik echt alleen aan het reizen en het is top. Het voelt alsof er een last van mijn schouders is gevallen, ik doe niks meer tegen mijn zin in. Pokhara is zo relaxt, mooi en rustiger dan Kathmandu; top. Vandaag heb ik samen met Laurie, het meisje uit Frankrijk, gechillt, morgen gaan we voor een hele dag een boot huren en overmorgen ga ik paragliden (ja echt). Waarschijnlijk neem ik vrijdag de bus terug naar Kathmandu om daar nog twee nachtjes in Thamel te slapen. Daar zie ik Diede en Philip (Zweedse jongen die ook vrijwilligerswerk doet) ook nog. Aanstaande zondag vlieg ik alweer naar Delhi om te beginnen aan de roadtrip, wat gaat de tijd toch snel.

Al met al heb ik deze maand ontzettend veel geleerd en weet ik in ieder geval zeker dat ik nooit meer op deze manier vrijwilligerswerk ga doen. Er zijn heel veel mensen die zich wel nuttig voelen en deze problemen niet ervaren dus het geldt natuurlijk niet voor elk vrijwilligerswerk of voor ieder individu.

Misschien vragen jullie je af wat ik nu met het sponsorgeld ga doen wat ik heb gekregen. Ik ben van plan om het te storten naar het project waar Diede werkt. Dit is een vrouwenopvangcentrum voor vrouwen en kinderen die mishandeld worden of slachtoffer zijn van mensenhandel. Ik zal later nog vertellen waar het geld precies voor gebruikt gaat worden maar ik weet zeker dat het bij dit project goed terecht komt. Voor mij is dat laatste het belangrijkst, dat het geld ten goede wordt gebruikt voor mensen in Nepal die het kunnen gebruiken. Hopelijk zijn jullie het daarin met mij eens!

Lieve, relaxte groetjes vanuit Pokhara

PS Kim, je had gelijk. Dit is de beste plek in Nepal. Ik wil hier eigenlijk de komende tijd niet meer weg.

PPS De stroom is weer eens uitgevallen waardoor de WiFi het ook niet meer doet, de blog zal dus nog eventjes moeten wachten. Er is hier maar een paar uur per dag stroom dus je moet maar net geluk hebben. Nu ga ik lekker in mijn hangmat liggen voor mijn hutje, TOP!