Vanuit Dharamsala gaan we met een nachtbus terug naar Delhi. Een combinatie van verkeerd voedsel en wagenziekte zorgt ervoor dat twee anderen uit de groep en ik de hele weg (10 uur lang) moeten overgeven. De dag erna lig ik de hele dag op bed terwijl de anderen Delhi verkennen. Gelukkig voel ik me daarna al wat beter en de volgende dag zit ik weer gewoon in de trein naar de volgende bestemming: Agra.

We gaan naar de Taj Mahal. Het gevoel wat over me heen komt als ik die zie is bijna niet te beschijven. Op dat moment geloofde ik volgens mij niet eens dat ik echt aanwezig was. Het gebouw is zo prachtig, zo licht en met zo veel details. Je kan je verwonderen over elk stukje steen. Daarnaast heb je nog de tuinen, helemaal symetrisch, alsof de fontijnen in het midden een soort spiegel vormen. De Taj Mahal is gebouwd door een heerser van het Moslim rijk, Shan Jahan, als een laatste rustplaats voor zijn geliefde. Zij was gestorven in het kraambed. Hun liefdesverhaal staat in het marmer van de Taj Mahal gegrafeerd. Tegenover de witte Taj Mahal wilde Shan Jahan een zwarte Taj Mahal laten bouwen voor zichzelf, helaas was het geld op dus deze staat het er nu nog steeds niet. Wel is er een begin gemaakt met de symetrische tuinen, daardoor kan je zien waar de zwarte Taj Mahal had moeten staan. Het is echt heel indrukwekkend om dit allemaal te zien en te weten, als je de kans krijgt om er heen te gaan; doen!

Vanuit Agra nemen we een nachttrein naar Udaipur. Hier hebben we eindelijk vrije tijd en kunnen we een beetje bijkomen van de hele trip. Udaipur is een prachtige stad, met twee grote meren en drie mooie paleizen; voor de zomer, winter en het regenseizoen is er één paleis. In het City Palace (winter) zijn de doorgangen smal en laag, eerst lijkt het alsof de mensen gewoon heel klein zijn maar dat is niet de reden, het blijkt heel tactisch te zijn gedaan. Wanneer er vijanden het paleis binnen zouden vallen moesten ze bukken om door de doorgang te gaan, aan de andere kant van de muur stond dan een soldaat klaar om zijn hoofd af te hakken. De gangen waren zo smal zodat ze niet met veel tegelijk konden rennen. In het huis waar we slapen hebben we een heerlijk dakterras waar we veel zitten om te lezen, te zonnen of onze kleren te wassen. De groep gaat hier een paar middagen en ochtenden naar een vrijwilligersproject, ik heb besloten niet mee te gaan omdat ik na Nepal anders denk over vrijwilligerswerk.

Na vijf dagen daar gaan we naar de woestijn, Marcella en ik gaan een dag later dan de rest omdat ze ziek was geweest. We gaan alweer met een nachtbus, gelukkig kan je in deze liggen en zijn de wegen een stuk beter dan in het Noorden. Jaisalmer, een stad in de woestijn is enorm mooi en het is er heel warm! Dit is echt even wennen maar liever heet dan koud. Die middag gaan we op een jeep en camel safari de woestijn in om daar te overnachten. De camelride was enorm tof, een gevoel van vrijheid en rust neemt alles in jezelf over. Er is niks om je heen, behalve zand, kamelen, wind en zon. Dan kom je aan bij het 'kamp', dat bestaat uit een kampvuur en een paar matrassen. Na een biertje, wat te eten, een paar liedjes bij het kampvuur, de zonsondergang en onder enorm veel sterren gaan we slapen. De volgende dag ben ik al vroeg op en kan ik de zonsopgang bekijken vanuit mijn slaapzak. De terugrit op de kameel is een uitdaging, in plaats van dat iemand mijn kameel vast houd is het de bedoeling dat ik hem zelf ga rijden. In het begin doe ik niks maar dan raken we, er zit nog één kameel met een mevrouw aan mij vast, achter. Ik probeer wat dingetjes uit want ik heb geen idee hoe je een kameel in zn vooruit kan zetten, stiekem ben ik bang dat als ik iets probeer dat ie gaat liggen. Op een gegeven moment ga ik maar gewoon 'paard rijden', dat helpt en binnen een paar minuten zijn we weer bij de groep. De vrouw achter mij is duidelijk opgelucht, ze had het er al over of we genoeg water bij ons hadden voor als we verdwaald zouden raken. S'avonds nemen we dezelfde nachtbus terug naar Udaipur. Volgens het programma zouden we nu twee nachten achter elkaar in de bus zitten (in totaal bijna 25 uur!!!!), dit zagen Marcella, Sigrid, Manon en ik echt niet zitten. Wij hebben het vliegtuig genomen en binnen 7 uur waren we op onze bestemming, in Goa.

In Goa was er voor de hele week een vrijwilligersproject gepland, daarom had ik besloten om samen met Marcella lekker in een hotelletje aan zee te gaan zitten om van het leven te genieten. Helaas was dit van korte duur omdat Marcella ziek werd en ze direct werd opgenomen in het ziekenhuis. In het begin ging ik van het ziekenhuis, naar het hotel, naar het strand om savonds weer terug te gaan naar het ziekenhuis om bij Marcella te slapen. Ik besluitt om toch mee te gaan naar het vrijwilligersproject, omdat de hele dag alleen vertoeven me toch niet echt bevalt. Vanaf dan vliegt de tijd, in de ochtend ga ik met de groep mee om een lokaal te schilderen in een kleine school. Smiddags ga ik vaak naar het strand of even langs Marcella. Op donderdag rond drie uur smiddadgs krijg ik een berichtje van Marcella dat ze het ziekenhuis uit mag, feest! Ze komt naar mijn hotel in Calangute en dan gaan we meteen op het strand liggen, lekker uiteten en de volgende dag precies hetzelfde! Heerlijk. S'avonds vliegt Marcella terug naar Nederland en ga ik terug naar mijn hotel. Mijn laatste dag ben ik lekker op het strand tot ik richting huis ga. Er blijkt een ander meisje van het vrijwilligerswerk dezelfde vlucht naar Mumbai te hebben, kunnen we gezellig samen.

Als ik aankom op Mumbai staat mijn lieve India familie me op te wachten, ze nemen me mee voor het avondeten en met een volle buik wordt ik weer op het vliegveld afgeleverd. Wat ben ik ontzettend dankbaar voor deze lieve familie, als ik met ze op straat loop voel ik me enorm trots; dit zijn mijn mensen.