Vanochtend ben ik aangekomen op Brussel, daar wil ik het alleen nu nog niet over hebben. Ik vertel jullie eerst graag meer over India; een land van extremen.

In deze blog zal ik jullie vertellen over het eerste deel van de roadtrip, toen het nog enorm koud was!

Op 1 maart ben ik van Kathmandu naar Delhi gevlogen. Daar vind ik, na wat misverstanden, de coördinator op het vliegveld. Samen rijden we naar het hotel waar de rest van de groep op dat moment is. Onderweg zien we veel ongelukken en zelfs een auto schuin op de afscheiding tussen de wegen staan, het is namelijk erg regenachtig en mistig die avond. Als ik aankom is het al laat en gaan we, na iedereen uit de groep ontmoet te hebben, naar bed. Veel tijd om te wennen aan de nieuwe omgeving hebben we niet aangezien we vroeg in de ochtend de bus nemen naar het Noorden. Dit gaat niet helemaal als gepland. Na een uur rijden staan we vijf uur lang stil langs de weg, wat er mis is blijft voor mij onduidelijk (misschien komt dat ook omdat ik geen verstand heb van auto's en bussen). De chauffeur besluit de verloren tijd in te halen door als een malle te gaan rijden door de bergen, dit resulteert in meerdere kotsende mensen in de bus. We komen s ‘avonds laat aan in een enorm koud Shimla. Dit was de stad waar de Britten hun zomers door brachten toen India hun kolonie was; de rest van India was immers te heet. Helaas zijn wij er aan het einde van de winter en is het daarom nog ontzettend koud. Nadat we een vieze rare pizza hebben gegeten trek ik al mijn dikke kleren aan en kruip ik in een slaapzak en onder twee dikke dekens om het warm te krijgen. De twee dagen erop gaan we wandelen door de bergen. Dag één verloopt prima, we dalen een halve dag en nemen de bus naar het huis waar we die nacht gaan slapen. Er wordt met liefde voor ons gekookt in een typisch Indische keuken. Dag twee is een ware uitdaging, de bedoeling is dat we naar de top van een mega hoge berg gaan klimmen. De eerste twee uur lopen we lekker in het zonnetje, daarna begint de sneeuw.Wanneer we met z’n zessen in de sneeuw ploeteren zijn er al drie meiden afgehaakt en die wachten op ons op een zonnige plek op de route. Naast dat de wandeltocht enorm mooi is, is het ook heel zwaar en koud doordat onze schoenen totaal zijn doorweekt. Na twee uur klimmend en schuivend door de sneeuw, over omgevallen bomen heen, onder omgevallen bomen door hebben Riddhi, Annali en ik er nogal genoeg van. Het is ondertussen al best bewolkt dus het uitzicht op de top zal niet enorm goed zijn, de sneeuw zou dat laatste stuk verdubbelen en daarmee de gevaren. We besluiten om niet verder te gaan. Ik verwacht dat we met z’n alle teruggaan maar tot mijn verbazing zegt hij dat we dan moeten wachten en klimmen de andere drie verder naar de top. In het begin denk ik er niet zo overna maar zodra ze weg zijn begint het tot ons door te dringen dat dit geen handig idee was. We hebben geen eten en bijna geen water meer, onze schoenen en sokken zijn doorweekt en we hebben geen droge plek om op te zitten behalve onze regenjas. Op een gegeven moment zijn we in lichte paniek omdat Annali haar hand niet meer voelt. We proberen de coördinator te bereiken maar dat lukt niet, zijn batterij is leeg. We warmen haar op met handschoenen en sjaals en houden het de twee uur vol tot ze terug zijn. Dan moeten we nog twee uur dalen door de sneeuw, ondertussen zien we voetafdrukken van een sneeuwluipaard. Dat is erg vet maar ook best een beetje spannend. Wanneer we de plek vinden waar de anderen zouden wachten, zijn ze er niet meer. Gelukkig hebben ze een briefje achter gelaten en vinden we ze al gauw als we helemaal afdalen.

Vanaf het huis van de host-family gaan we in twee taxi’s terug naar het hotel in Shimla. Alsof we nog niet genoeg sneeuw hebben gehad komt het met bakken naar beneden wanneer terug rijden. In een bocht moet de eerste taxi afremmen voor een tegenliggende auto waardoor de taxi begint te schuiven, de coördinator springt uit de auto om stenen achter de wielen te leggen zodat hij niet richting de afgrond glijdt. Vervolgens moeten we met z’n alle de taxi vooruit duwen tot dat hij weer grip heeft op de weg. Ik zit in de tweede taxi en wanneer wij beginnen met rijden pak ik mijn paspoort uit mijn tasje en houd deze tegen mijn borst met het idee dat ik dan makkelijk te identificeren ben als het misgaat. Gelukkig kan ik mijn paspoort al gauw weer wegstoppen omdat het sneeuwen ophoudt. Die avond rusten we lekker uit en doen we niks behalve dat we een plek zoeken om te eten. Die dag erna lopen we naar de Monkey Temple, een flinke klim waarbij onze spierpijn even om de hoek komt kijken. Zoals de naam al verklapt zijn er veel apen bij de tempel. Ik ben al de hele tijd bang voor de apen omdat ze rabiës (hondsdolheid) kunnen hebben, dit kunnen ze overbrengen door te bijten of te krabben. We maken hier veel grapjes over tot er ineens een enorme aap op me af komt. Hij pakt mijn vest vast die ik om mijn middel heb geknoopt. Op dat moment weet ik me echt geen raad en ga ik stil staan en schreeuw om hulp. De coördinator zegt dat ik moet doorlopen en dat de aap alleen checkt of ik eten in mijn vest heb zitten. De aap geeft echter niet op en volgt me terwijl hij nog steeds aan mijn vest trekt. Na ongeveer twee meter pakt de coördinator een steen van de grond om die naar de aap te gooien zodat hij los laat, zodra de aap dit in de gaten heeft laat hij me los en rent hij weg. Ik denk dat ik zeker nog een uur heb staan trillen van de angst. Gelukkig hebben ze me sinds toen met rust gelaten.

In de middag hebben we vrije tijd en struinen we een beetje over de markt en langs de winkels. Dan vertrekken we uit Shimla om naar Dharamsala te gaan, dit ligt nog iets noordelijker maar gelukkig is het daar iets warmer. Daar vieren we het Holi festival, het festival van de liefde. We kopen allemaal verschillende kleuren poeder en geven iedereen een zegen door of een stip op het voorhoofd van iemand te drukken met de poeder. Ik heb zelfs een koe een mooie roze stip op haar hoofd gegeven. Ik denk dat dit een enorm belangrijke dag is, er is zoveel meer contact tussen mensen op een liefdevolle manier. De grenzen van nationaliteit en zelfs van religie, vallen weg, er waren ook boeddhisten die meededen aan dit hindoeïstische festival. Ik denk dat dit mogelijk is omdat de religies elkaar in hun waarde laten en in harmonie naast/met elkaar leven. Wat kunnen wij hier in het Westen veel van leren.

Liefs!